دارد دل و دین می برد از شهر شمیمی....

بسم الله

انسانیت، به روزهای سوم و چهارم و پنجم شعبان خیلی بدهکار است. روز تولد آدم‌هایی که اگر نبودند، فهمیدن خیلی چیزها سخت بود، شاید محال بود حتی. اگر نبودند، آدمیت چند پله از این‎جایی که هست پایین‌تر بود. آدم‌هایی که تولدشان، زندگی‌شان، مبارزه‌کردن‌شان، حرف‌زدن و رفتارشان و مرگ‌شان آرمان است، حماسه است. می‌شود همه‌ی زندگی‎‎شان را قاب کرد و زد به دیوار دنیا که تا آخر تاریخ همه بیایند و ببینند و دل‎شان اوج بگیرد...!

آدمیت به آدمی که وسط معرکه بگوید مرگ با عزت را به زندگی با ذلت ترجیح می‌دهم و بعد سر و تن خودش را، بچه‌هایش را، برادرهایش را و یارانش- رویایی‌ترین صحابه‌ی تاریخ- را از دم تیغ بگذراند بدهکار است. انسانیت به آدمی که بعد از یک‌‎دست شدن، بلند بگوید "اگر آن یکی دستم را قطع کنید هم دست از یاری حق برنمی‌دارم" بدهکار است. آدمیت به آدمی که کلمه‌های بلند و راستش، در زیبایی و عمق، به وحی می‎مانَد بدهکار است.

این سه روز ماه شعبان را شاید بشود به این فکر کرد که؛ چه واژه‌هایی بی‎مصداق می‎ماندند اگر ولادت‌های تاریخی این سه روز اتفاق نمی‌افتاد.