بسم الله
" شما جوان های دانشجو افسران جوان جنگ نرم هستید"
مدت هاست درگیر این جمله ام و درگیر واژه افسران جوان جنگ نرم!
اولش شاخص های دانشجو بودن و افسر جنگ نرم بودن را توی ذهنم مرور می کنم،
بعدترش تطابقشان می دهم با خودم!
چه تطابق ناهمگونی!
به آقا فکر می کنم!
به امیدی که توی چشمانش موج می زند! به دلی که به ما خوش کرده!
به خودم فکر می کنم!
به نقش هایم!
به دانشجو بودنم! به مثلاً فعال فرهنگی و سیاسی بودنم! به معلم بودنم! به دختر بودنم! به خواهر بودنم! به رفیق بودنم!
و به یک عالم نقش های دیگری که فقط یاد گرفته ام به وقت لزوم پُزشان را بدهم و بس!
ما از دانشجو بودن فقط یاد گرفتیم طوطی وار درس بخوانیمو سرکلاس با استادهای لاقید و لامذهب و لامنطق بحث کنیم!
فقط یاد گرفتیم صدا کلفت کنیمو همایش ها و مراسمات جبهه ی مخالفمان را بهم بزنیم!
فقط یاد گرفتیم عضو تشکل ها باشیم و پشت سر هم جلسه تشکیل بدهیمو حرف بزنیمو حرف بزنیمو حرف!
آخرش هم یک بیانه ی تند و تیزی منتشر کنیمو یک همایشی بگیریمو فلان آدمِ مثلا انقلابی را دعوت کنیم که یک تنه با چار تا آدمِ دور و برش آرامش دانشگاه را بهم بزند و سران مملکت را بشورد و روی رختِ مثلا روشنگری اش پهن کند،
ما هم یک عالم سوت و کف بزنیم برایش و بگوییم چقدر دلسوز نظام است! عجب آدم انقلابی ست!
ما از دانشجو بودن هیچ نمی دانیم! هرسال هم آقا در دیدار رمضان، جواب گند کاری های یک ساله یمان را می دهد و ما انگار گوش هایمان کر است!
خدا کند گوش هایمان کر باشد نه که خودمان را به کَری زده باشیم!
خدا کند.......