ای داغ دل لاله

بسم‌الله

کا‌ش الان که دارم این نُت‌و می‌نویسم، لوکیشن‌م به جای تهران شلمچه بود... یا حتی دو‌کوهه.... یا حتی طلائیه.... یا.... اصلاً هر‌جایی از جنوب...

کاش الان تکیه داده‌بودم به ستونای حسینیه حاج همت و تایپ می‌کردم....

وای از امسال.... من امسال جا‌موندم....

من امسال بین سیم‌خار‌‌‌دارای کانال کمیل جا‌موندم.... بین رملای فکه.... بین موجای اروند... بین سنگای خَیِّن.... بین پرچم قرمزای طلائیه.... بین خاکای شلمچه....

شلمچه.... شلمچه.... شلمچه.... و امان از تو ای شلمچه....

من هنوز درگیر قتله‌گاه شلمچه‌م... هنوز تو ساختمونای دو‌کوهه دنبال شهدا میگردم.... دنبال آقا محسن وزوایی.... دنبال حاج احمد.... دنبال حاج ابراهیم همت....

هنوز درگیر خَیِّن‌ام... درگیرِ موجِ غم‌بارِ آب‌هاش... درگیر بچه‌هایی که مثل برگ درخت ریختن و پر‌پر شدن... درگیر جزیره‌ی ام‌الرصاص....

من هنوز تو رمز و راز حسینیه گردان تخریب موندم.... بعدِ ایییین همه سال جنوب رفتن هنوز جرأت نکردم برم سمت قبرای پشت حسینیه....

من هنوز تو جنوب موندم....

چند بار جنوب رفتم؟ ۱۰‌بار؟ ۱۵‌بار؟ ۲۰‌بار؟ نمی‌دونم... حسابش از دستم در رفته...

n‌ساله میرم تو بهشت نفس می‌کشم ولی هر‌سال دریغ از پارسال...

سهمِ ما از جنوب شده یدک کشیدنِ اسمٍ خادم‌الشهدا...

کاش می‌شد برم یه گوشه‌ی قتله‌گاه شلمچه بشینم و استخون سبک کنم...

کاش اُن روز دیر نباشه... کاش...کاش...

برای تولد‌‌ش....

بسم‌الله

چند ماه پیش خیلی ناگهانی پیام‌هایت در موبایل بابا حذف می‌شود، به هزار در می‌زنیم تا برشان گردانیم اما نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود....

صبح بابا زنگ می‌زند که بروم دنبال عمه و ببرمشان معراجِ شهدا برای شناسایی لوازم مهدی، تعجب می‌کنم.... می‌گویم بابا ما که بعد از شهادت وسایل‌ش را تحویل گرفتیم. حالا بعد از این همه مدت چه چیز را می‌خواهند شناسایی کنیم؟ بابا توضیح می‌دهد که گویا جدیداً عراقی‌ها مقداری وسایل از شهدای عملیات را تحویل داده‌اند.

می‌رسیم معراج، می‌خواهم از عمه خداحافظی کنم و بروم اما خواهش می‌کند که بمانم.

من اما توانِ پا گذاشتن در معراج را ندارم.... بعد از آن شبی که پیکر غرق به خون مهدی را آن‌جا دیدم دیگر نمی‌توانم در هوای معراج نفس بکشم...

میرویم برای شناسایی لوازم شخصی‌ات از بین لوازم پیدا شده‌ی شهدای آن عملیات لعنتی.
پاهایم می‌لرزد.... پدر هی بغض‌ش را می‌خورد و اشک چشم‌ش را پاک می‌کند
در کمال ناباوری گوشی‌ات پیدا می شود مهدی.... سالم تر از همه....بعد از سه سال و چهار ماه و شانزده روز...
روشن‌ش می‌کنیم به هزار مکافات...
و دل‌مان کباب می‌شود.... بیش از صدبار تماس گرفته بودیم... پیام داده بودیم.... عکس‌هایت....پیام‌هایت....همه پیدا شده....

بابا لیست تماس‌ها را باز می‌کند و به یک‌باره خاطرات آوار می‌شود روی سرم، یادم می‌آید که در آن صبحِ نحسِ ۲۰ دی بعد از آن‌که خبر را در خبرگزاری خواندم با هزااااار امید چندین بار به تلفنت زنگ زدم، اما....

پدر چند ماهی بود که دلش می‌خواست گوشی‌ات پیدا شود... از همان روزی که پیام‌هایت پاک شدند....

از خودت خواسته بود تا برای روز تولدت معجزه کنی....که کردی.....باورم می‌شود که "بل احیاء عند ربهم یرزقون"
بازگشته‌ایم به روز‌های تلخِ اول سوگواری مهدی....

.

.

+ ۳۶ سالگی‌ات بر ما مبارک داداش مهدی

.

#فاتحه

علی الدنیا بعدک العفا

بسم‌الله

سلام به بهترین و صبور‌ترین خواهری دنیا

ماه میهمانی خدا شروع شده و تو حالا دومین سالی‌ست که مهمان خاص خدا شده‌ای.

اما؛ وای به حال ما... وای به حال دل ما... که دیگر صدای قرآن خواندنت نمی‌پیچد در خانه‌یمان... که دیگر زنگ خانه را نمی‌زنی با دستانی پر از هوس‌های رمضانی و هندوانه‌ی شیرین برای افطار... که دیگر زنگ نمی‌زنی برای هماهنگی مجلس آقا امجد، برای شب‌های قدرِ چیذر، برای نماز ظهر‌های مسجد... که بین همه‌ی افطاری‌های رنگارنگ جای افطاری زیبای خانه‌ات بدجوری توی ذوق می‌زند... که بین همه‌ی مهمان‌های افطاری‌هایمان هیچ‌کس جای خالی تو را پر نمی‌کند... که جای لیوان آب‌جوش و خرمایت کنار سفره خالی‌ست...

امسال دومین سالی‌ست که با هر اذان و پهن کردن سفره‌ای بغض می‌کنیم و اشک‌های متصل...

سنگین‌اند این روز‌ها طیبه... آن‌قدر سنگین که نفس‌هایم به شماره افتاده‌اند...

این لحظه‌های ماه مبارک بی‌تو، به سر نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود....

راستی حسرت تو را خوردن، روزه را باطل نمی‌کند؟  

.

.

+ مرحمتی کرده دختر‌عمه‌ی مهربان‌م را به فاتحه‌ای مهمان کنید

برای داداش مهدی

بسم‌الله

از ۱۵ خردادی که کیک و شمع و گل دست گرفتم و آمدم سر مزارت ۳‌سال می‌گذرد.

امسال چهارمین سالی‌ست که روز تولدت کنارمان نیستی، که نداریمت.

۱۲۲۵ روز است که رفته‌ای و من هر‌روز ضعیف‌تر از روز قبل‌ می‌شوم.... کم‌صبر‌تر.... بی‌تاب‌تر....

حالا دیگر آن‌قدر بی‌رمق شده‌ام که حتی نمی‌توانم روز تولدت بیایم سر مزار و چشم بدوزم به تاریخِ تولدِ حک‌شده‌ی روی سنگ‌قبر و فاتحه بخوانم.

می‌دانی مهدی؛ روز تولدت عجیب نبودنت را به رخ می‌کشد... عجیب خاطرات را روی سرم آوار می‌کند...

از تو چه پنهان چندین روز است که عزای ۱۵ خرداد را گرفته‌ام. ۳‌سال است که از رو‌به‌رو شدن با ۱۵ خرداد‌ها می‌ترسم.... از آوارِ خاطراتی که ‌۱۵ خرداد‌ها روی سرم خراب می‌شود می‌ترسم....

من هنوز زیر آوار‌های ۱۵خرداد سال گذشته‌ مانده‌ام مهدی... هنوز کمر راست نکرده‌ام...

هنوز باورم نشده آن چهره‌ی پر‌خونی که توی معراجِ شهدا دیدم تو بودی.

هنوز باورم نشده که آن گلوله توی سینه‌ی تو جا‌خوش کرده‌بود.

هنوز باورم نشده که ۱۵ خرداد‌ها هرسال پشت سر‌هم می‌آیند اما تو تا ابد یک جوان ۳۲ ساله‌ای...

هنوز باورم نشده که ‌"داداش مهدیِ " ما حالا دیگر "شهید مهدی نوروزیِ" همه است.

من هنوز خیلی چیزها را باورم نشده مهدی... خیلی چیزها را...

.

.

#فاتحه

برای خرم‌شهر

بسم‌الله

"برای سوم خرداد.... برای خرمشهر عزیز.... برای یگانه قهرمان فتح خرمشهر.... برای فرمانده‌ی گمنام فتح خرمشهر.... برای حاج احمد عزیز...."

حمله‌ی نهایی هم آغاز شد و بعد از تماس و در‌خواست مهدی باکری، سردار یکی از اولین فرمانده‌هایی بود که وارد شهر شد.

سوار بر نفر‌بر M.113، با آرامش تمام.

انگار به یک‌باره زمین و زمان از حرکت ایستادند تا نفر‌بر از خیابان اصلی بگذرد و نزدیک مسجد جامع از حرکت بایستد و فردی و بلکه مردی - که حتی به راحتی می‌شود گفت شیر‌مردی - از آن پیاده شود و متواضعانه، سر بر زمین بگذارد و سجده کند آن خاک مقدس را، و بعد بر‌گردد به سوی بی‌سیم تا یکی از ماند‌گار‌ترین مکالمه‌های این سرزمین شکل بگیرد و برای همیشه در تاریخ ثبت شود:

احمد خطاب به غلامعلی رشید فرمانده قرارگاه قدس می‌گوید:

" من در خرم‌شهر هستم!،  به محسن بگو ما داخل شهر‌یم"

احمد کاظمی را نه در روز‌های فرماندهی کل نیروی زمینی،  نه در روز‌های فرماندهی لشکر ۸ نجف‌اشرف،  نه در روز‌های فرماندهی قرار‌گاه حمزه،  و نه در روز‌های فرماندهی کل نیروی هوایی باید جست‌و‌جو کرد،

احمد کاظمی را باید در روز‌هایی جست که دوشا‌دوش مُرداش، مهدی باکری می‌جنگیدند، در روز‌های فیاضیه، در روز‌های بیت‌المقدس و بدر و خیبر.

.

.

+ خوشا گمنامی.... خوشا گمنامی.... خوشا گمنامی....

چه حرف‌ها که درونم نگفته می‌ماند

بسم‌الله

یه حرف‌هایی هست که نه می‌شه به کسی گفت، نه می‌شه تو اینستا پست‌ش کرد، نه می‌شه توییت‌ش کرد، نه می‌شه تو وبلاگ نوشت؛

این حرف‌ها رو کجا باید گفت آقای قاضی؟

آها! باید بغض قورت داد و تو سینه نگه داشت... باید لال شد...

بگذریم...

رمضان‌تون مبارک مسلمین :)