بیست و یک سالگی
جمعه, ۲۰ آذر ۱۳۹۴، ۰۲:۰۹ ق.ظ
بسم الله
در بیست و یک سالگی روزها پر است از ترس، ترسِ از به درد نخور بودن!
پر است از فکر، فکرِ سال های از کف رفته، فکرِ کارهای به زمین مانده!
در بیست و یک سالگی آدم دلش می خواهد زمان را نگه دارد، بعد شیرجه بزند توی انبوه کتاب هایی که باید این همه سال می خوانده!
اصلاً همه چیز از این اختیار ه لعنتی شروع شد!
از روزی که باباجان اختیار همه چیزم را دست خودم سپرد، و البته اگر خیلی وقت ها سربه زنگاه به دادم نمی رسد معلوم نبود در کدام جهنم دره ای سقوط می کردم!
بابا دلش می خواست خودم راهم را پیدا کنم،
خودم به نتیجه برسم، خودم انتخاب کنم!
بابا دلش می خواست خودم نیازهایم را بشناسم و خودم علاجشان کنم!
بابا دلش می خواست شخصیتم را، فکرم را، اعتقاداتم را، منش سیاسی ام را خودم بسازم!
یکی نبود بگوید ما را چه به دموکراسی و روشن فکری و این خزعبلات!
باباجان!
هرچند همیشه و همیشه گرمی دستان مهربانتان را بر شانه های خسته ام حس کردم اما کاش؛
کاش به جای این که پشت سرم بودید و از دور حواستان بود مقابلم می ایستادید و عینهو رضاخان پهلوی چماق به دست همه چیز را دیکته می کردید و در گوشم می خواندید؛ هی کتاب دستم می دادیدو مجبورم می کردید بخوانمو بخوانمو بخوانم!
کاش اجازه نمی دادید حتی برای لحظه ای وقتم را تلف کنم!
می دانم!
می دانم شما مردِ میدان زور و استبداد نیستید!
من به فدای همه ی مهربانی ها و صبوری هایتان!
بیست و یک سالگی پر است از تصمیم های بزرگ! پر است از سر عقل آمدن های به موقع! پر است از فکرهای به درد بخور!
این که آدم می فهمد با خودش چند چند است! تکلیفش را با خودش معلوم می کند! می فهمد کجای این بازی ست؟
در بیست و یک سالگی باید شالوده یا به عُمرانیون فونداسیون ه برج هدف ها را ساخت!
دیر بجنبیم عمر از کف داده ایم!
۹۴/۰۹/۲۰