نامه‌ی هفتم

"هو‌المحبوب"

جان دلم!

این روز‌ها یک داستان مکرر است.

زندگی کوچک می‌‌شود.... هی کوچک می‌‌شود.... چنان نزدیک شدن دیوار‌های اتاق به یکدیگر.

و بغض خفه‌ام می‌کند و می‌ترسم

گیج می‌شوم

روسری‌ام کج می‌شود

بند کفش‌هایم باز می‌مانند و دست‌های یخ‌زده‌ی کوچکم می‌لرزند.

پس چون خداوند تاب دیدن بی‌قراری‌ام را ندارد، تو از راه می‌رسی...

گره بین دو ابرویم را شل می‌کنی....

و پناه می‌آورم به حجم بودنت، چنان کودکی که خودش را پرت کند در آغوش آشنایی....
تمام می‌شود

درد تمام می‌شود، نگرانی تمام می‌شود و جرأتم می‌دهی به ادامه.

تو چه در چشم‌هایت ریخته‌ای؟! تو ثواب کدام توبه‌ی منی...........؟!

دردت به جان بی‌قرار پر گریه‌ام؛

این همه سال و ماه

ساکتِ من.....

کجا بودی؟

.

.

امّا؛

آه اگر بی‌قرار باشم و از راه نرسی.... آه.....