این روزها سراسر من درد می کند

بسم الله

از سر شب مدام دارم آسمان می بافم، ریسمان می بافم، خودم را به در می زنم، به دیوار می زنم، که بگویم مهم است!

هر آن چه به او مربوط است مهم است!

نشد که نشد....

نخواست که بشود.... نه نه! جنسِ او با این بدجنسی ها جور در نمی آید!

ایراد از ذهنِ خسته ی من است که مدت هاست مثل گذشته یاری ام نمی کند!

قدرت کلامم را از دست داده ام!

مدام بی گدار به آب می زنم....

نمی دانم کجا باید سکوت کنم، کجا حرف بزنم، کجا اصرار کنم، کجا کوتاه بیایم، کجا.....

امشب در راهروهای آن بیمارستانِ لعنتی هرچه میان آدم ها گشتم، نیافتمت!

وقتی نگهبانی که از فرهنگ فقط کراوات زدنش را یاد گرفته بود، حجم نگرانی هایم را نفهمید و سرم داد زد، حس کردم چقدر بی تو ناتوانم!

بغض داشت خفه ام می کرد، رعشه افتاده بود به جانم؛ درد داشت استخوان هایم را یکی یکی خورد می کرد و تو نبودی!

نبودی که پناه بیاورم به وجودت، که دلتنگی هایم را پرت کنم بغلت!

نمی دانی چه درد گرانی بود نبودنت!

و من هنوز به این فکر می کنم که چطور ثابت کنم که مهمی!