برای داداش مهدی

بسم‌الله

از ۱۵ خردادی که کیک و شمع و گل دست گرفتم و آمدم سر مزارت ۳‌سال می‌گذرد.

امسال چهارمین سالی‌ست که روز تولدت کنارمان نیستی، که نداریمت.

۱۲۲۵ روز است که رفته‌ای و من هر‌روز ضعیف‌تر از روز قبل‌ می‌شوم.... کم‌صبر‌تر.... بی‌تاب‌تر....

حالا دیگر آن‌قدر بی‌رمق شده‌ام که حتی نمی‌توانم روز تولدت بیایم سر مزار و چشم بدوزم به تاریخِ تولدِ حک‌شده‌ی روی سنگ‌قبر و فاتحه بخوانم.

می‌دانی مهدی؛ روز تولدت عجیب نبودنت را به رخ می‌کشد... عجیب خاطرات را روی سرم آوار می‌کند...

از تو چه پنهان چندین روز است که عزای ۱۵ خرداد را گرفته‌ام. ۳‌سال است که از رو‌به‌رو شدن با ۱۵ خرداد‌ها می‌ترسم.... از آوارِ خاطراتی که ‌۱۵ خرداد‌ها روی سرم خراب می‌شود می‌ترسم....

من هنوز زیر آوار‌های ۱۵خرداد سال گذشته‌ مانده‌ام مهدی... هنوز کمر راست نکرده‌ام...

هنوز باورم نشده آن چهره‌ی پر‌خونی که توی معراجِ شهدا دیدم تو بودی.

هنوز باورم نشده که آن گلوله توی سینه‌ی تو جا‌خوش کرده‌بود.

هنوز باورم نشده که ۱۵ خرداد‌ها هرسال پشت سر‌هم می‌آیند اما تو تا ابد یک جوان ۳۲ ساله‌ای...

هنوز باورم نشده که ‌"داداش مهدیِ " ما حالا دیگر "شهید مهدی نوروزیِ" همه است.

من هنوز خیلی چیزها را باورم نشده مهدی... خیلی چیزها را...

.

.

#فاتحه