خلسه‌ی مجرد
دوشنبه, ۱۹ آذر ۱۳۹۷، ۱۱:۲۲ ق.ظ
بسم‌الله
ذوق ادبی نوشتنم ته کشیده و بد‌جوری اذیتم می‌کند.
این‌که مثل قبل‌تر‌ها نمی‌توانم قلم دست بگیرم و کاغذ پشت کاغذ بدون لحظه‌‌ای وقفه هر آن‌چه در سر دارم را بنویسم.
این‌که دایره‌ی واژه‌هایم هر روز تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شود.
علاجی باید کرد!
باید برگردم به روزهای گذشته، به روزهای صیادان معنی، به روزهای منِ او، به روزهای سفر‌نامه خوانی، به روزهای سعدی و حافظ خوانی، به روزهای شرح‌حال نویسی.
به روزهای خوشِ نوشتن.
آن روز دیر نیست؛ من یقین دارم :)
۹۷/۰۹/۱۹
جناب قدح