صدیقة الشهیدة

بسم‌الله 

فاطمیه روضه‌هایش آب و تاب نمی‌خواهد! اصلاً فاطمیه روضهخوان هم نمی‌خواهد!

روضه‌ی فاطمیه فقط ماجرای در و دیوار و سیلی نیست!

این‌که «زهرا دست دردانه‌هایش را بگیرد و درب تک تک خانه‌های وامانده‌ی مدینه را بکوبد و بپرسد چرا علی را یاری نمی‌کنید؟» خودش روضه است!

یا این‌که «زهرا در خطبه‌اش بگوید یا ایها الناس إعلموا إنّی فاطمه و أبی محمد» خودش روضه است!

یا این‌که «اولی و دومی برای عیادت زهرا از او اجازه ورود بگیرند و او بگوید یاعلی البیت بیتک و الحرّه امتک» خودش روضه است!

یا این‌که «مرا شبانه دفن کنید» خودش روضه است!

یا این‌که برای روضه‌ی مادر ما با صدای بلند گریه کنید خودش روضه است!

یا این‌که علی وسط دفن فاطمه کنار برود، دو رکعت نماز بخواند که زمین نخورد............... 

ما آه کشیده‌های کتاب‌هاییم..... ما زمین خورده‌های روضه‌های لا‌به‌لای جملاتیم.....

همین که زانوی علی بلرزد، همین برای ما تا آخر عمر‌مان روضه است!

این که علی برای تدفین فاطمه ذکر لاحول و لاقوه الا بالله بگیرد، خودش روضه است......